الأم

بصوا بقى أنا عايزه أتكلم عن الأم الناجحه ..مش هقول التضحيه والحنان والكلام ده...لالالالا الكلام ده كلنا عارفينه وحافظينه...أنا هتكلم فى حاجه انا شايفه انها هى اللى بتحدد اذا كانت الأم دى ناجحه أو فاشله وخاصة لو عندها بنت....هتقولولى اشمعنى بنت يعنى!!!  هقولكم الصبر جميل بس انا اصلى لازم احط مقدمه كده فى أول الكلام ( أصلى بموت فى الرغى..عادى يعنى زى كل البنات) المهم بقى ..الحاجه اللى تخلى الأم من وجهة نظرى ناجحه هى علاقتها ببنتها .. يعنى الأم اللى مصاحبه بنتها لدرجة ان البنت متخبيش أى حاجه على مامتها مهما كانت الحاجه دى سواء حاجه غلط البنت عملتها او أى حاجه حصلتلها فى الحياه عموما او مشكله معينه البنت واجهتها...وهنا بيبان نجاح الأم فى خلق جسر من الثقه مع البنت بحيث أن البنت تحكى كل اللى فى قلبها لأمها من غير ماتكون خايفه او قلقانه وكمان من غير ماتحس أن فى فرق فى السن وان أمها مش هتفهمها...وعلى فكره العلاقه دى مش بتتبنى فى يوم وليله..لأ ده مجهود الأم على مدار سنين بتبدأه وبنتها طفله صغيره...فمثلا لما ترجع البنت من المدرسه تسألها يومها كان عامل ازاى  لحد ما البنت تبقى فى الجامعه وساعتها هتيجى تلقائى من نفسها   تحكى لمامتها  مش  لصاحبتها..لانه مهمت بلغت خبرة صاحبتها أو تجربتها فى موقف او مشكله معينه مش هتكون ربع خبرة الأم....طبعا الكلام ده كله قبل الجواز لان البنت بعد الجواز بيبقى سرها مع جوزها لانه سندها ونصها التانى..يعنى مينفعش انها بعد الجواز تسيح لنفسها وبيتها وتقول لمامتها كل تفصيله فى حياتها اليوميه لانها كده هتبقى بتخنق جوزها لانه هيحس انه مفضوح او مش قادر يأتمنها على حاجه لانها هتروح تقولها لمامتها على طول...و اكيد طبعا مفيش راجل هيحب الشعور ده...وعلى نفس القاعده علاقه الأب بأبنه ..فالأب لازم يحتوى ابنه ويصاحبه بس انا حبيت أركز على الأم وبنتها لان للاسف لقيت ان امهات كتير فشلوا فى الجزئيه دى...وفى الأخر فى مقوله سمعتها من دكتوره عزيزه على قلبى وعلقت جدا معايا  الآ وهى( الأم عماد البيت اذا صلحت صلح البيت)